Uniwersytet Śląski | sala konferencyjna | 10.07, g. 17.00

GŁĘBOKO Z GARDŁA

Stowarzyszenie 16 Wersów zrealizowało pierwszy film dokumentalny o warszawskiej scenie beatboxowej...

O FILMIE
Realizacją filmu o niebanalnym tytule "Głęboko z gardła" zajęła się grupa młodych adeptów sztuki filmowej, obeznanych z kulturą miejską. Jego reżyserem jest Kamil Wilczyński, który na co dzień pracuje przy realizacji programów o tematyce kulturalnej oraz posiada doświadczenie w pracach nad produkcjami dokumentalnymi. Film jest ciekawy nie tylko dla odbiorców beatboxu, lecz jest także dobrym dokumentem, który zainteresuje również osoby nie związane z tym rodzajem twórczości muzycznej.

W filmie przedstawiona została historia warszawskiego środowiska beatboxowego, a także jego aktualna sytuacja, najważniejsze postaci i wydarzenia. Treść filmu oparta została na wywiadach z warszawskimi reprezentantami beatboxu, lecz można w nim zobaczyć również twórców z innych miast. Nie mogło w nim również zabraknąć koncertów, imprez oraz bitew beatboxowych. W filmie przedyskutowano kwestię komercji jak i zbadano kierunki, w których zmierza beatbox. 

żródło: http://www.hip-hop.pl/news/projector.php?id=1254300755

POWIEDZ PRAWDĘ, PRZECIEŻ CIĘ NIE BIJĘ

Scenariusz i reżyseria – Witold Świętnicki

Produkcja: AKRF Fosa – Witold Świętnicki

Kraj i rok produkcji: Polska 2010; czas trwania: 63 min

O FILMIE
Film POWIEDZ PRAWDĘ, PRZECIEŻ CIĘ NIE BIJĘ jest przedsięwzięciem niekomercyjnym i dydaktycznym, zrealizowanym latem 2009 roku we Wrocławiu. Obraz powstał w Akademickim Klubie Filmowym Fosa przy Politechnice Wrocławskiej. W ekipie znaleźli się zarówno profesjonaliści (aktorzy i reżyser), jak i amatorzy (m.in.: kierownik produkcji, operator, dźwiękowiec i montażysta). Twórcy wyszli z założenia, że kino powinno mówić współczesnym językiem, w tym wypadku językiem bloga, opierać się na faktach i poruszać sprawy uniwersalne, jak choćby relacje między dorastającymi dziećmi, a rodzicami.
POWIEDZ PRAWDĘ, PRZECIEŻ CIĘ NIE BIJĘ to film o tym, co ma do powiedzenia bohaterowi jego rodzina, głównie mama, która się martwi, że syn za mało się uczy, znika z domu i wraca w stanie wskazującym na spożycie. Syn jest już dorosły, ale nadal chodzi do klasy maturalnej i zdobył nawet koszulkę alkoholika roku. Według powiedzenia, że dobry uczeń jest jak beczka, z której nie wycieknie nawet jedna kropla, syn zapisuje wiernie wszystko to, co do niego w domu mówią, każde słowo. A ma do tego talent i słuch absolutny.
Efekt jest porażający. Mamy wrażenie, że przebywamy w jakimś piekle, gdzie ciągle ktoś wywiera na bohatera presję i go kontroluje, a on z tej sytuacji nie widzi ucieczki. Każdy z nas doświadczył w jakimś stopniu presji najbliższych, jednak ten przykład pokazuje, że terror w rodzinie jest powszechny, szczególnie wobec tych najbardziej wrażliwych. W piekle tym pojawia się jednak promyk nadziei. Syn poznaje Basię, zakochuje się i zdarza się cud: rodzina mu odpuszcza, chowa kły i pazury. Tak to miłość rodzi miłość i przepala wszelkie zło.