Indie:

Sarangi to instrument strunowy pochodzenia arabskiego, popularny w Indiach, Nepalu i Pakistanu. Stanowią szczególnie ważny instrument w muzyce hindustańskiej

Sarangi posiadają bardzo ciekawą budowę. Wiąże się to z użyciem aż 40 strun biorących udział w procesie wydobycia dźwięku. Trzy z nich to struny melodyczne, które się skraca, a 37 to struny rezonujące. Sarangi buduje się z drewna tun, sziszam, palisander i różanego. Kołki robi się z hebanu, wierzchnią membranę z koziej skóry, wszystkie ruchome podstawki, prożek, inkrustacje, elementy ochronne oraz pierścienie w otworach na struny rezonujące wykonane są z kości bawolej, rogu jelenia lub kości słoniowej.

Polska:

Zanim zaczęto w Polsce grać na skrzypcach, przez wieki w naszym kraju rozpowszechnione były fidele kolanowe. O popularności pozycji kolanowej na ziemiach polskich świadczą zapiski niemieckiego teoretyka muzyki Martina Agricoli w jego dziele z 1545 r. Musica instrumentalis deudsch dotyczące tzw. polskich skrzypiec. Jako charakterystyczne dla kultury polskiej opisuje Agricola trzymanie instrumentu w pozycji pionowej oraz granie tzw. techniką „paznokciową”. Polega ona na skracaniu strun poprzez odepchnięcie ich w bok płytką paznokcia palców lewej ręki. Powodem dla którego Agricola zainteresował się polskimi skrzypcami była odmienna od zachodnioeuropejskiej technika gry, która powodowała wyjątkowo piękne brzmienie instrumentu.

Fidel płocka: sześciostrunową fidel płocką odnaleziono w 1985r. podczas prac wykopaliskowych w Płocku. Pochodzenie warstwy zawierającej instrument określono na połowę XVI w. Jest to jedyny zachowany egzemplarz XVI-wiecznego ludowego instrumentu smyczkowego.

Suka biłgorajska: czterostrunową sukę biłgorajską zrekonstruowano na podstawie źródła ikonograficznego ponieważ nie zachował się żaden oryginał instrumentu. Tym źródłem była akwarela Wojciecha Gersona z końca XIX w. znajdująca się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Suka mielecka: ten instrument również się nie zachował. Podstawą rekonstrukcji była akwarela Stanisława Putiatyckiego z XIX w. Instrument posiada cechy konstrukcyjne, które wskazują na to, że można go uznać za hybrydę skrzypiec i będących wówczas w zaniku form kolanowych.